Lezing

Kees Chardon werkte zeer nauw samen met het verzet in de regio Venlo. Er waren contacten met o.a. pastoor Henri Vullinghs in Grubbenvorst, Mathieu Smedts, Karel Ex, Bram Slikker, Eugenie Boutet en Hanna van de Voort. Gezamenlijk slaagden ze erin om een groot aantal Joodse baby’s en kinderen in de omgeving van Grubbenvorst (o.a. Sevenum en Tienray) te lieten onderduiken.

Bram Slikker, die zijn thuisbasis bij zijn latere echtgenote Jo Nabben in Blerick had.

Chardons vervalser, Dirk Guit, werd op enig moment verraden, en dook onder in Venlo, waar hij zijn illegale werk in totale afzondering voortzette.

Kees Chardon (geboren in Delft, 31 augustus 1919 – overleden in concentratiekamp Wöbbelin, Duitsland, 20 april 1945) was een Nederlandse verzetsstrijder tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Hij was advocaat en procureur en stond bekend om zijn actieve rol bij het helpen van onderduikers, met name Joodse mensen. Hij hielp tientallen, waarschijnlijk zelfs honderden, Joodse onderduikers – waaronder veel kinderen en baby's – aan een schuiladres door heel Nederland. Dit leverde hem de bijnaam “de Jodenspecialist” op. Zijn motivatie werd gedreven door zijn geloof (hij groeide op in een gereformeerd milieu) en een sterk gevoel voor rechtvaardigheid.

Kees Chardon werd in januari 1944 verraden en gearresteerd. Na gevangenschap in onder andere het Oranjehotel, Kamp Vught, Sachsenhausen en Helmstedt-Beendorf, overleed hij kort voor de bevrijding in concentratiekamp Wöbbelin.

Zijn verhaal is ook beschreven in het boek “Sonny Boy” van Annejet van der Zijl, en er is een recenter boek over hem verschenen van Trudy van der Wees getiteld “Kees Chardon, boegbeeld van het Delftse verzet”. Postuum ontving hij het Verzetsherdenkingskruis en de Yad Vashem-onderscheiding.